تجربه تلخ و خسارتبار جدائی بحرین از ایران!

                                         
یکی از شاخصه ها ی بارز و ویژگیهای افتخارآمیز جمهوری اسلامی ایران، سرسختی و جدیت در دفاع از منافع ملّی و حفظ تمامیت ارضی کشور در طول عمر 43 ساله این نظام مقدّس بوده و این در حالی است که در طول حیات نظام شاهنشاهی تقریبا هر مهاجم و یا قدرت تهدیدگری توانسته است بخشی از سرزمین ایران را از آن جدا کند، که آخرین آنها، جدا شدن بحرین از خاک ایران در 23 مرداد 1350 است،  بخشی که طبق لایحه تقسیمات کشوری 1336، استان چهاردهم کشور محسوب می‌شد.
مجمع الجزایر بحرین از گذشته‌های دور جزء لاینفک سرزمین ایران بوده، ‌امّا از حدود 200سال قبل، دولت استعمارگر انگلیس توطئه‌گری در خلیج فارس را برای غارت منابع این منطقه آ‌غاز کرد، این دولت استعماری با انتقال و تحمیل خاندان وهابی آل خلیفه از حجاز به بحرین و کوچ دادن اعراب اهل تسنن به درهم شکستن اقتدار اکثریت شیعی این استان پرداخت و در سال 1970 که خود را به خروج از منطقه مجبور دید به شاه که می‌بایست خود مدعی حاکمیت بحرین می‌بود، ماموریت داد تا انجام همه‌پرسی برای تعیین استقلال این جزایر را از سازمان ملل درخواست نماید و این سازمان نیز پس از یک همه‌پرسی نمایشی، به جدا شدن این استان از کشورمان رای داد و در 23 مرداد 1350 استقلال بحرین اعلام شد که در عرض یک ساعت توسط رژیم شاه به رسمیت شناخته شد. دولت انگلیس نیز بلافاصله بعد از اعلام استقلال بحرین طی قراردادی با حاکمان غیربومی بحرین، ضمن کسب مجدد قیمومیت بدون هزینه بر بحرین و تسلط بر منابع ارزشمند آن، ‌نسبت به انتقال بسیاری از پایگاه‌های نظامی و تجاری خود از نقاط مختلف خاورمیانه به بحرین اقدام نمود. شاه پس از این خیانت آشکار، از طرف اربابان خود ماموریت یافت تا با پول و اسلحه و سربازان ایرانی به عنوان ژاندارم خلیج فارس، جهت حفظ منافع غربیان به سرکوب آزادی‌خواهان منطقه بپردازد و بدین منظور حاکمیت سه جزیره ایرانی تنب بزرگ و کوچک و ابوموسی طی قراردادی قابل تفسیر به او واگذار شد تا هم به عنوان پایگاه‌هایی جهت انجام مأموریت جدیدش به کار گرفته شود و هم به عنوان دستاویزی جهت کاستن از سنگینی خیانت از دست دادن بحرین و فریب مردم مورد استفاده قرار گیرد.
بحرین با وجود کمی وسعت آن نسبت به سایر بخش‌های جدا شده از ایران، مهمترین بخش جدا شده به حساب می آید، زیرا ایران با در اختیار داشتن این مجمع الجزایر که در جنوب خلیج فارس قرار دارد، بر طبق قوانین بین‌المللی حقوق دریاها، مالک 70 درصد کل مساحت خلیج‌فارس شناخته می شد.   با در نظر گرفتن اهمیت منطقه حساس و استراتژیک خلیج‌فارس و میزان وابستگی و نیاز شدید جهان صنعتی به منابع بی‌نظیر و بازار گسترده این منطقه، مالکیت و حاکمیت 70 درصدی ایران بر این خلیج می توانست‌: بر اقتدار بین‌المللی ایران بیفزاید‌‌، منابع زیرزمینی (نفت و گاز) و منابع پروتئینی و دریایی بیشتری نصیب ایران کند، مانع ورود آسان قوای نظامی بیگانه در منطقه و توطئه های تفرقه‌افکنانه آنها شود و بالاخره ایران را از موقعیت باز‌دارندگی‌های بسیار بالایی در مقابل استعمارگران و ایادی منطقه‌ای آنها برخوردار کند امّا خیانت شاه، کشورمان از این مزایای سیاسی و اقتصادی و نظامی ارزشمند محروم کرد. 
موسوی زاده
401/5/23

برچسب ها : بحرین ایران جمهوری اسلامی ایران