روزی به نام شعر و ادب فارسی!

                                         
شعر و ادب فارسی از مهمترین عناصر هویت ساز و هویت نشان و از عوامل مؤثّر اتحاد و انسجام ملّت ایران و دیگر ملّتهای فارسی زبان بوده و بزرگداشت این هنر روایت عظمت تمدن ایرانی-اسلامی و مایه افتخار و انسجام ملّتهای حوزه تمدن ایرانی، حول محور شعر و ادب فارسی است و بهمین جهت برای بزرگداشت این این هنر متعالی، در سال 81 با تصویب شورای فرهنگ عمومی کشور، 27 شهریور، روز وفات شاعر بلندآوازه ایران، استاد سیدمحمد حسین بهجت معروف به شهریار، بنام روز بزرگداشت شعر و ادب فارسی نامگذاری و با تأیید شورای انقلاب فرهنگی در تقویم رسمی ایران ثبت گردید.
اصولاً در فرهنگ ایران زمین، زندگی با شعر آغاز و با شعر بدرقه می شود. کودک از بدو تولّد با شنیدن لالائیهای مادرانه، با شعر اُنس می گیرد و پس از مرگ نیز، به رسم دیرین، مزارش با اشعاری ناب مزیّن می شود، اشعاری که بسا خود پیش از مرگ برای خویش سروده است. امّا علیرغم این آمیختگی عمیق فرهنگ و زندگی مردم با شعر و ادب، به این عنصر هویّتی و هویّت یاب ملّی توجّهی در خور صورت نمی گرفت و همانطور که گفته شد، در سال ۱۳۸۱ بود که ظاهراً با پیشنهاد یکی از نمایندگان مجلس، روز وفات این شاعر بلند آوازه، بنام روز شعر و ادب فارسی به تصویب رسید که باکمال تأسف از آن زمان تاکنون نیز جز برپائی مراسم سالانۀ کم سرو صدائی در تبریز و عمدتاً در بزرگداشت شهریار در این روز، عنایت چندانی به اصل موصوع یعنی گرامی داشت شعر و ادب فارسی در سطح ملّی صورت نگرفته است. امّا می توان امیدوار بود که بالاخره به این عنصر معجزآفرین هنر ایرانی که از شاخصه های مهم فرهنگ ایرانی است بیشتر توجّه شود و روز شعر و ادب فارسی به روزی در معرفی شایسته این هنر و تبیین جایگاه آن تبدیل گردد.
فرهنگ غنی ایران بویژه پس از آمیختگی در فرهنگ الهی اسلام، چنان شکوفا شد که در تمام زمینه ها مورد توجّه سرزمینهای دور و نزدیک قرار گرفت و دستاوردهای نوابغ ایرانی تا مدتها منبع اصلی مراجعه محقّقان و دانشمندات دنیا قرار داشتند. در این میان زبان و ادبیات فارسی، از چنان رشد و گسترشی برخوردار شد که به عنوان دوّمین زبان اسلام بزودی کاربردی جهانی یافت و همین مسأله از حدود هزار سال پیش تاکنون معرّف شعر و ادب فارسی به جهانیان و مطلوبیت آن در میان صاحبان اندیشه در جهان شده است.
با اینهمه و با وجود گذشت بیش از 24 سال از نامگذاری این روز ، بنظر می رسد که اقدامی شایسته در این جهت و در گرامیداشت این روز و بتبع آن بزرگداشت شهریار شاعر برجسته و باایمان صورت نگرفته است که یکی از علل آن انتخاب روز وفات این شاعر بزرگ معاصر برای این روز است، چرا که به عقیده بعضی از دست اندرکاران شعر و ادب، با وجود شاعران برجسته ای همچون فردوسی، سعدی، حافظ، نظامی و مانند آن، انتخاب روزی منتسب به شاعری در سطح شهریار صحیح نبوده است. امّا آنطور که معلوم شده انتخاب سالروز وفات شهریار به عنوان روز شعر و ادب فارسی، به جهت گیری مردمی و ایمانی این شاعر معاصر مربوط می شود، که عمر با برکت و هنر ارزشمند خود را در خدمت ایمان، مردم و وطن قرار داد و تا آخرین لحظه حیات، مردم و آرمانهای آنها را رها نکرد و در تعالی فرهنگ مردم، یک لحظه از کوشش باز نایستاد.
روز شعر و ادب فارسی و یاد و نام استاد شهریار را گرامی می داریم.
موسوی زاده
 

برچسب ها : شعر و ادب فارسی زبان فارسی شاعر شعر اشعار