چرا آنها که مملکت داری بلد نیستند دست از سر ملت برنمی دارند؟

رئیس جمهور آینده باید منادی وحدت و مروج اخلاق باشد

ثبت نام نامزدها یا بهتر بگوئیم داوطلبان انتخابات ریاست جمهوری تمام شد و با مشخص شدن چهره های این افراد، معلوم شد کار مردم خیلی سخت نیست چون دو دسته وارد میدان شده اند، یکی کسانی که می دانند هیچ شانسی برای انتخاب شدن ندارند و برای مطرح کردن یا دلخوش کردن خود، پا به این عرصه گذاشته اند و دیگری،افرادی هستند که بارها شانس خود را آزموده اند و هر بار ناکام تر از دفعه قبل میدان را ترک کرده اند و موجب شده اند که مردم طعم خوش یک انتخاب خوب را نچشند لذا با این ترکیب تکلیف روشن است زیرا مردم بعد از عبور از دوره های گذشته انتخابات چه مجلس و چه ریاست جمهوری تجارب لازم را اندوخته اند و می دانند با وجود تنوع و تکثر نامزدها چگونه اصلح را تشخیص و رای خود را به صندوق اندازند. 
همین ابتدای کار، چقدر شنیدن بعضی کلمات و جملات ثبت نامی ها، زمانی که اولین تریبون انتخاباتی را در اختیار گرفتند، تلخ و ناامید کننده بود و چرا باید آنها مردم را فراموشکار و دور از واقعیت ها فرض کنند. 
کسی که سالها خود مسئولیت ستاد مبارزه با فساد را داشته و نه تنها هیچ کاری از او ساخته نبود بلکه نتوانسته بر نزدیکانش اثر گذار باشد، حالا داعیه مبارزه با فساد در صورت انتخاب دارد. یا فردی که سالها در جایگاه رسانه ای که باید نقش فرهنگ سازی داشته باشد بوده حالا در اولین گام علیه کسی که بهر حال فعلاً شخص دوم مملکت است بد زبانی می کند. 
یا افرادی که روزی وزیر و از دولتمردان بوده اند و به دلیل ناکارمدی کنار گذاشته شده اند، اکنون با کدام سابقه درخشان وارد کارزار انتخاباتی شده اند¿ همین طور کسی که هشت سال هر طور که خواست مملکت را چرخاند و در پایان کار جز خودش کسی را قبول ندارد، همچنان دست بردار نیست و صراحتاً گفته اگر رد صلاحیت شود، انتخابات را قبول نمی کند. سایرین هم با وعده هایی که می دانند مرد عمل آن نیستند مطرح کردند یا خود را  دیپلمات معرفی کردند و خلاصه حرفهایی زدند که نه تنها برای مردم جاذبه نداشت بلکه دافعه آنها می چربد  در حالیکه باید زبان یک مسلمان و آدم مکتبی که مدعی آن هستند زیبا و زبان قرآن و انقلابی باشد. نه اینکه از خود تعریف و بد گویی دیگران را بکنند و سعدی چه خوب در باره اینها گفته :
هنر بیارو و زبان آوری مکن <سعدی>
چه حاجت است بگوید شکر، که شرینم  ‌
چرا آنها که مملکت داری بلد نیستند دست از سر ملت برنمی دارند؟

در تاریخ خوانده ایم که همواره توصیه شده حکومت و سیاست را به دست نجبا بدهید. یعنی کسانی که خود و خانواده آنها اصالت داشته باشند تا حراست از مرز و بوم و اداره مملکت بنحو مطلوب در توانشان باشد و دیدگاههای درستی داشته باشند و باید دید آیا دولت های گذشته از چنین ویژگی برخوردار بوده اند که اکنون هم همان افراد یا وابستگانشان خیال آمدن به عرصه انتخابات را دارند! 
آیا اینها از طیف و قشر مردم اصالت دار و از اهالی مناطق محروم یا متوسط جامعه بوده اند یا اشرافی گری از خصوصیات آنهاست¿ آیا اینها به رشد مملکت و رفاه مردم از طریق بکارگیریظرفیت های داخلی اعتقاد داشته و دارند یا تنها راه نجات را نگاه به خارج می دانند؟
حدیث داریم که فردی نزد امام جعفر صادق (ع) آمد و گفت در انتخاب دو حاکم تردید دارم. امام فرمود هر کدام را که تقوای بیشتری دارد انتخاب کن. گفت اگر متوجه نشدم چه ؟ فرمود : ببین دوستان آنها چه کسانی هستند، آیا دوستان خوبی دارند؟
گفت : اگر باز هم تشخیص ندادم.
فرمود : برو ببین دشمن، کدام را دوست دارد و بعد تصمیم بگیر.کسانی که هشت سال یا چهار سال بر سر کار بودند و از امتحان پیروز بیرون نیامدند، چرا باز هم اصرار به آمدن دارند و نمی گذارند دیگران بیایند، جز این است که کسی که از نردبام قدرت بالا رفت، حاضر نیست پائین بیاید؟
چرا شما فکر می کنید چون پدرتان یا برادرتان یا جناحتان از اول تا حالا روی کار بوده، باز هم شما باید قدرت را به دست بگیرید و هر بار که حرف انتخابات می شود فیلتان یاد هندوستان می کند؟ مگر قرار است قدرت در مملکت موروثی باشد؟  ‌
باز هم در این مورد حرفها خواهیم داشت و شما را به مطالعه آنها در شماره های آینده دعوتمی کنم.

10 آب نبات چوبی 100 هزار تومان! باور می کنید؟

معمولاً پدر بزرگ ها همیشه چیزهایی در جیب دارند که وقتی نوه ها سراغشان می روند و روی پایشان می نشینند، به آنها می دهند. 
یکی ازاین پدربزرگ ها برای راوی تعریف کرد که در سوپری یاد نوه ها افتادم و خواستم چیزی بخرم که به آنها بدهم و خوشحالشان کنم، چشمم به شیشه آب نبات چوبی ها افتاد که تنوع رنگ آنها جلب توجه می کرد و تصمیم گرفتم تعدادی بخرم. به فروشنده گفتم 10 عدد از این آب نبات چوبی ها بده. شمرد و داد، بعد کارت به او دادم، اما وقتی فیش را داد، فهمیدم چه اشتباهی کرده ام.
 شاید باورتان نشود، اما باور کنید که صد هزار تومان بابت 10 آب نبات چوبی کم کرده بود، یعنی هر عدد ده هزار تومان، واقعاً به کجا چنین شتابان می خواهیم برسیم! اقتصاد ما به جایی رسیده که هر لیس بچه به آب نبات کلی هزینه دارد و تنها فواره ای که هر چه بلندتر می شود، سرنگون 

برچسب ها : رئیس جمهور حكومت و سیاست راوی