ارتقاء بهره وری؛ تکلیفی همگانی!

                               
به جهت نقش بسیار مهم بهره وری در رشد پایدار اقتصادی و تأمین رفاه عمومی، روز اوّل خرداد روز بهره وری نامگذاری شده است تا ضمن تأکید براین امر مهم که در ارتقاء آن همه احاد مردم می توانند نقش داشته باشند، دستگاههای بهره ور نیز تشویق شده و در مورد حذف مدیران ناموفق در امر بهره وری نیز تصمیم گیری شود.
 بهره وری، استفاده موثرتر و مناسب تر از منابع و امکانات موجود، برای به دست آوردن حداکثر فایده و نتیجه است امری که امروزه مبنای رشد اقتصادی بسیاری از کشورها بر افزایش آن قرار گرفته و بهمین جهت نیز تقریباً در تمام برنامه های توسعه کشورها و از جمله در ایران سهم ارتقاء بهره وری در رشد اقتصادی و بهبود معیشت مردم بسیار بالا است. امّا متأسفانه در کشور ما، مجریان و بویژه در بخش دولتی که بیش از 80 درصد اقتصاد کشور را در چنبره خود دارد کمتر اعتنائی به تأکیدات برنامه ها برای ارتقاء بهره وری صورت می گیرد، همچنانکه بطور مثال در برنامه ششم توسعه که بر ارتقاء بهره وری و سهم بالای آن در رشد اقتصادی کشور تأکید و در بودجه های سالانه نیز این تکلیف گنجانده شده، در دهه 90 که عمدتاً به مسئولیت دولت باصطلاح تدبیر و امید گذشت براساس گزارشات رسمی، رشد اقتصادی تنها حدود 1/1 درصد و رشد شاخص بهره وری کل عوامل تولید نیز منفی بوده است.
به این ترتیب از آنجا که در چشم انداز 20 ساله که در سال 1404 به پایان می رسد دستیابی جمهوری اسلامی ایران به جایگاه اول اقتصادی، علمی و فناوری در سطح منطقه پیش بینی و سهم عمده ای در تحقّق این هدف به عهده بهره وری گذاشته شده، لازم است در فرصت کوتاه باقیمانده تا پایان چشم انداز تمام عوامل دست بدست هم دهند تا این سهم محقّق گردد لیکن با توجّه به اینکه اولاً بهره وری تنها در سطح ملی و در صنایع و تولید مطرح نیست بلکه در سطح خانواده و افراد نیز مطرح است و ثانیاً مهم ترین عامل بهره وری نیروی انسانی است، لذا افزایش بهره وری به عنوان مهم ترین عامل رشد اقتصادی و رفاه عمومی باید از افراد آغاز شود تا سایر عوامل را نیز دربرگیرد. و البته ایجاد و ارتقای فرهنگ بهره وری در بین آحاد جامعه تنها با پند و اندرز میسر نیست، بلکه افراد جامعه از طریق نهادهای آموزشی و رسانه های عمومی باید دائماً در معرض آموزشهای بهره وری قرار گیرند و با نظام های تشویقی، گسترش این فرهنگ و استواری آن تضمین گردد و مهم تر از آن برنامه ریزان و مجریان خود، باور به بهره وری و برنامه های بهبود بهره وری را از قول به عمل درآورند و با کمک نظامهای نظارتی، تصمیمات و اقدامات غیربهره ورانه که گریبانگیر غالب دستگاه های اجرائی است خاتمه یابد.  اگر بهره وری و ضرورت ارتقای آن به باور عمومی تبدیل شود و همگان دریابند و باور کنند که تلاش آنها برای استفاده موثرتر و مناسب تر از وقت و انرژی و استعداد و سایر امکانات، به وسیله رفتارهای مغایر دستگاه های اجرایی خنثی نمی گردد و می تواند به کاهش هزینه ها، ثبات و حتی کاهش قیمتها، افزایش درآمد، افزایش نشاط و انگیزه کاری، توسعه اقتصادی و رفاه عمومی منجر شود، موانع فراوانی که تا امروز فراروی بهبود بهره وری وجود داشته، رفع خواهد شد. ان شاء ... .
موسوی زاده         
 
 

برچسب ها : صنایع و تولید آموزش رسانه های عمومی