ضرورت احیاء جایگاه حقیقی و ارتقاء کارآئی مساجد!

                                
 
در اجلاس سی ام وزرای خارجهِ سازمان کنفرانس اسلامی که در سال 1385 در تهران برگزار شد، با تأکید بر جایگاه رفیع مسجد به عنوان رمز وحدت و برادری در جهان اسلام، بنا به پیشنهاد جمهوری اسلامی ایران، روز آتش زدن مسجد الاقصی توسط عوامل رژیم صهیونیستی، یعنی روز 30 مرداد به عنوان "روز جهانی مسجد" نامگذاری شد تا ضمن یادآوری جایگاه این نهاد مقّدس به عنوان رمز وحدت و برادری اسلامی و زنده نگه داشتن حس انتقام از صهیونستها بخاطر این جنایت، راههای احیاء جایگاه حقیقی و ارتقاء کارائی مساجد مورد مطالعه قرار گیرد.
از کارکرد عبادی، تربیتی، مشاوره‌ای و نظامی بسیار وسیع و مؤثّر مسجد در صدر اسلام بسیار گفته شده است و کارکرد درخشان این نهاد دینی در حرکت انقلابی ملّت مسلمان ایران، ‌چه قبل از پیروزی انقلاب و چه پس از آن و به‌ویژه در دوران دفاع مقدس نیز پیش روی ما است. در دوران انقلاب اسلامی تقریبا همه حرکت‌ها از مساجد آغاز می‌شد و در سال‌های جنگ تحمیلی نیز تجهیز و تدارک جبهه ها و تامین نیروی انسانی شهادت طلب به عهده مساجد بود، همچنانکه براساس آمار منتشره از سوی بنیاد شهید، ۹۷ درصد از شهدا از سنگر و معبر مسجد عبور کرده و شهید شده اند.. امّا پس از پایان جنگ، با استقرار دولت سازندگی و تجویز نسخه های غربی برای توسعه از یک طرف و اعمال تنگ‌نظری‌های حساب شده و آوردن بهانه هائی بظاهر منطقی همچون ضرورت اداره مردمی مساجد، این مکانهای وحدت آفرین مورد بی‌اعتنائی دولتها قرار گرفت و فرصت برای کسانی فراهم گردید تا با هدف جداکردن جوانان از مساجد، درصدد جایگزینی نهادهای فرهنگی و اجتماعی دیگر همچون فرهنگسراها و خانه های جوانان برآیند، ‌اینها با راه اندازی فرهنگسراهای بسیار پرهزینه و پر زرق و برق، کوشیدند تا از رونق و تاثیر مساجد و مسجدی‌ها در مسائل اجتماعی بکاهند و هدفی را که لیبرالهای حاکم بر دستگاههای اجرائی کشور در دولت موقت اول انقلاب، برای به انزوا کشاندن مساجد و متدیّنین صراحتاً تعقیب می کردند، با نیرنگ و فریب و در قالب توجیهات عوامفریبانه و بطور غیرمستقیم جامه عمل بپوشانند و تا حدودی نیز موفق شدند، بطوریکه در جمهوری اسلامی ایران که پیدایش و بقای خود را مرهون مساجد است، در حالیکه هزینه های سرسام آوری برای مراکز فرهنگی غیرمفید و احیاناً منحرف کننده، از بودجه عمومی صرف می شود، قوانینی وضع گردید که کمک به مساجد را بکلّی ممنوع می کرد و همین اقدامات موجب شده است که علیرغم تلاشی که در سالهای اخیر برای رونق بخشی و رفع کمبودهای کمّی و کیفی مساجد صورت گرفته، بنا به نقل دست اندرکاران امور مساجد کشور، هنوز هم پایتخت ام القرای اسلامی یعنی تهران، فقیرترین شهرها از نظر تعداد مساجد بحساب آید، بسیاری از مساجد موجود غیرفعّال و یا مخروبه بوده و بیش از 70 درصد ظرفیت مساجد دایر بلااستفاده باقی بمانند.
جهت احیاء مساجد و بازگشت به رونق دهه ِ شصتی آنها، که این مکانهای مقدّس کانون همه فعالیتهای اجتماعی و بویژه پشتیبانی جبهه های دفاع مقدّس بودند، باید ظرفیت بلااستفاده مانده مساجد بکارگرفته شود، زمان دایری مساجد افزایش یابد، بازسازی مساجد مخروبه در دستور کار قرار گیرد، نسبت به رفع کمبود مساجد به ازاء هر هزار نفر یک مسجد اقدام شود و مهمتر از همه برای جدب بیشتر جوانان به این کانون مؤمن پرور با بهره گیری از تجارب مساجد موفق برنامه ریزی های وسیع صورت گیرد. ان شاء ... .  
موسوی زاده


 
 

برچسب ها : مساجد فعالیتهای اجتماعی جمهوري اسلامي ايران