وحدت حوزه و دانشگاه؛ ظرفیتی بی نظیر ولی کم بازده!

27 آذر، سالروز شهادت شهید دکتر مفتح، عضو شورای انقلاب و استاد حوزه و دانشگاه، روز وحدت حوزه و دانشگاه نام گرفته است چرا که می توان گفت این شهید بزرگوار منادی این وحدت بود و بیشترین سهم را نزدیک کردن این دو کانون تربیت مدیران جامعه بیکدیگر و حرکت دادن جامعه در جهت سرنگونی رژیم شاهنشاهی و برپائی نظام اسلامی داشته است.
آگاهی از قدرت روحانیون و دانشگاهیان متعهد در بسیج مردم و تاثیر اتّحاد آنها در مقابله با سلطه بیگانگان، همیشه استکبار جهانی را برآن داشته که با ایجاد بدبینی و تنفر بین این دو قشر، مانع از نزدیک شدن آنها به یکدیگر شود و در رژیم سرسپرده پهلوی این سیاست به شدت در ایران دنبال می شد، امّا با توجه به رشد رو به افزون بیداری اسلامی در ایران، مقصود استکبار و مزدوران داخلی اش حاصل نشد و همچنانکه دیدیم روحانیون و دانشگاهیان متدین و متعهّد، در بسیج مردم و رشد و پیروزی انقلاب نقشی انکار ناپذیر داشتند.‏
در میان روحانیون مبارز و پیرو امام خمینی رحمت... علیه، شهید مفتح از روحانیونی است که ضرورت وحدت حوزه و دانشگاه را تشخیص داد و به هنگامی که بدلیل فعالیتهای ضد رژیم شاه و پس از زندانها و تبعیدهای متعدد، از اقامت در قم ممنوع و به اقامت در تهران مجبور گردید، علاوه بر تشکیل و هدایت کانونهای مقاومت و فعالیتهای روشنگرانه و افشاگرانه در این شهر، با پذیرش دعوت استاد شهید مرتضی مطهری، در دانشکده الهیات دانشگاه تهران حضور یافت و توانست در جهت تحکیم اتّحاد مقدس روحانیت و دانشگاهیان قدمهای مؤثّری بردارد و از این طریق نیز در پیشبرد نهضت اسلامی نقش آفرین باشد.‏ امروز نیز نه تنها از اهمیت وحدت حوزه و دانشگاه برای بسیج مردم، بقاء و ارتقاء شوکت انقلاب اسلامی و مقابله با تهدیدات و تهاجمات همه جانبه دشمنان کاسته نشده است بلکه با توجه به سرعت رو به رشد نظام اسلامی در دستیابی به قله های پیشرفت، ضرورت این اتّحاد، به عنوان عامل تحوّلات اساسی و مانع تهدیدات دشمن، بیش از پیش احساس می شود، به ویژه آنکه استکبار جهانی با لمس دقیق آثار وحدت حوزه و دانشگاه و خسارات جبران ناپذیری که از این طریق بر او وارد شده است، سیاست قدیمی ایجاد بدبینی و تفرقه بین دانشگاهیان و روحانیت را باشدّتی بیش از گذشته در دستور کار خود قرار داده وسعی دارد تا با بهره گیری از همه ظرفیتهای فرهنگی و رسانه ای خود و البته به کمک برخی دانشگاهیان و روحانی نماهای خود فروخته اهداف پلیدش را در این مورد جامه عمل بپوشاند. ‏ ناگفته نماند که در بحث از وحدت حوزه و دانشگاه، هدف ادغام این دو نهاد، در یکدیگر و یا تابعیت یکی نسبت به دیگری نیست، بلکه مقصود آنست که این دو نهاد با حفظ ماهیّت خود، وحدت کامل در اهداف وجهت گیریهای کلی پیدا کنند.
از آنجا که بازکردن گره مشکلات کشور غالباً از این دو حوزه و دست پروردگان آنها انتظار می رود، لذا لازم است که پیوند حوزه و دانشگاه ساختاری کاملاً نظام مند پیدا کند تا ضمن تقویت نقاط قوّت و کاهش نقاط ضعف هردو حوزه، حلّ مشکلات جامعه نیز در هماهنگی کامل صورت گیرد، امّا در حالیکه نزدیک 45 سال  از پیروزی انقلاب اسلامی ایران می گذرد، با وجود مراودات مستمر این دو حوزه، هنوز هم این پیوند در اکثر مواقع حالتی خود جوش و غیررسمی دارد و از تأثیر گذاری مطلوبِ ساختاری نظام مند برخوردار نیست.
موسوی زاده
 
 

برچسب ها : وحدت دانشگاه حوزه