تجزیه بحرین؛ آخرین خیانت ارضی نظام شاهنشاهی در ایران!

پافشاری و استواری در دفاع از منابع ملّی و حراست از تمامیت ارضی، به پشتوانه حمایتهای مردمی، از ویژگیهای افتخارآمیز نظام جمهوری اسلامی ایران است که حتّی در اوج درهم ریختگیهای اوایل پیروزی انقلاب و با وجود همدستی تمام ابرقدرتهای روز دنیا در حمله به ایران، نگذاشت حتّی یک وجب از این سرزمین مقدّس کاسته شود، امّا بالعکس در فهرست خیانتهای سلسله های شاهنشاهی در ایران، یکی از خسارتبارترین و رایجترین خیانتهای صورت گرفته عاملیت بعضی از شاهان در تجزیه ایران است که مقایسه نقشه سرزمین ایران در چند قرن پیش با نقشه ایران امروز به خوبی گستردگی و عمق این خیانت را آشکار می کند و امروز، 24 اردیبهشت یادآور آخرین خیانتی از این نوع یعنی تصویب تجزیه بحرین از کشور در مجالس قانونگذاری ایران است که بدستور اربابان انگلیسی و توسط پهلوی دوم صورت گرفت و البته برای تراشیدن شریک جرم و دادن وجهه قانونی به این خیانت از نمایندگان سرسپرده مجلسین شورای ملّی و سنا نیز استفاده شد.   ‌
مجمع الجزایر بحرین از گذشته‌های دور جزء لاینفک سرزمین ایران بوده است، ‌امّا از حدود 200 سال قبل که دولت انگلیس توطئه‌گری در خلیج فارس را برای غارت منابع این منطقه آ‌غاز کرد به تقویت شیوخ غیربحرینی این جزایر پرداخت و با کوچ دادن اعراب اهل تسنن از حجاز سعی در تغییر ترکیب جمعیتی این استان شیعی ایرانی نمود. در سال 1970 که انگلیس خود را به خروج از منطقه مجبور دید به شاه که قاعدتاً می‌بایست خود مدعی حاکمیت این جزایر می‌بود، ماموریت داد تا این جزایر ایرانی را از کشور جدا کرده و استقلال آن را به رسمیت بشناسد، بعد از اعلام استقلال بحرین، دولت انگلیس بلافاصله طی قرار دادی با حاکمان دست نشانده و غیربومی بحرین، ضمن کسب مجدد قیمومیت بدون هزینه بر این جزایر و تسلط بر منابع ارزشمند آن، ‌نسبت به انتقال بسیاری از پایگاه‌های نظامی و تجاری خود از نقاط مختلف خاورمیانه به بحرین اقدام نمود. شاه پس از این خیانت آشکار در حفظ تمامیت ارضی کشور، از طرف اربابان غربی خود ماموریت یافت تا با پول و اسلحه و سربازان ایرانی به عنوان ژاندارم خلیج فارس، جهت حفظ منافع غربیان به سرکوب آزادی‌خواهان منطقه بپردازد و بدین منظور حاکمیت سه جزیره ایرانی تنب بزرگ و کوچک و ابوموسی طی قراردادی قابل تفسیر به او واگذار شد تا هم به عنوان پایگاه‌هائی جهت انجام ماموریت جدیدش به کار گرفته شود و هم به عنوان دستاویزی جهت کاستن از سنگینی خیانت از دست دادن بحرین و فریب مردم مورد استفاده قرار گیرد.
اگرچه بحرین در مقایسه با دیگر مناطق از دست رفته مثل قفقاز و گرجستان و آذربایجان و افغانستان از مساحت و جمعیت کمتری برخوردار بود لیکن موقعیت جغرافیائی بسیار ارزشمندی داشت، چرا که ایران با در دست داشتن بحرین که در جنوب خلیج فارس قرار داشت، براساس قوانین بین المللی حقوق دریاها می توانست مالکیت بلامنازع خود را بر 70 درصد کل مساحت خلیج فارس اعمال کند  و ضمن بهره برداری از منابع سرشار نفتی و گازی و پروتئینی این منطقه، از موقعیت جغرافیائی این آبراهه راهبردی و بسیار حسّاس برای افزایش اقتدار بین المللی خود بهره برداری کند.  ‌
موسوی زاده
1401/2/24

برچسب ها : بحرین ایران خلیج فارس